SİL BAŞTAN

60...70. Kısım

Olsun ''bazen'' demek yerine baştan ''bitsin'' diyorum. Silmek istediğim tek kendim varım. Ne başka olaylar, ne kişiler. Sadece kendim! Oldu olmadık yerlerde anlamsız olmaktan sıkıldım. Okulum var, yazarım. Bilmiyorum neden? Isınmak gerek. Donmuş ruhların, bedenlerin. Güneş ısıtmadı bu gün. Sert dayanıklı olunmalı. Güneşe inat sen açmalısın güneş. Işık saçmalısın. Kabuğun iyi olmalı dünya ya karşı. Mesela Kılıç. Sert dura bilmelisin güneşe karşı sen ''doğmazsan''. ''Ben doğarım'' diyebilmelisin. Kafa tutmalısın. Ben tutuyorum. Nasıl mı? ''Okurlarım, yazılarım'' diyemem. Arkadaşlarıma, kardeşlerime yardım ederek. Nasıl mı? Ateşe kafa tutarak. Suyu kandırarak. Karşılıksız Aşk varmış diyerek. Hiç bir şeyin karşılığı yoktur ya o ayrı. Aşkı karşılıksız ''yaşayalım'' bir kere daha dedi. ‘’Arkadaşım’’ olan oldu. İnci çıktı ortaya tekrar. Olaylar karışacak. Hayat sana mı ''gülecek'' dedi kahraman. Ama sevgi, umut, aşk, şefkat. Birer birer ona güldü. İnsanların hayatı da böyledir işte! Karmaşık ama güleç bir yaşam onları bekler. Yağız gibi olmalıyız bizde! Kimi kişiler beni yanlış tanıyabilir. Olsun ben onları kabullenirim. Kabul ettiririm kendimi. Ali yapmıştı. Ruhuyla kendini kabul ettirmişti herkese. Hayat kahramanlarla belli olur. İnsanlarda bir kahramandır sonuçta. Kendi hayatını yöneten ya da yön veren. Duygu, davranış, olgu. Ruhunu değiştirir. Fakat kabul ettirmek Önemlidir! Bir var. Bir yok. Olsun fark etmez. Hayat devam ediyor nasıl olsa. Bir var olup yok olan nedir? Kişi, olaylar, duygu, davranıştır. Olsun sen başarırsın. Herkes başarır. İnsan güçlüdür. Zekidir! Her şeyin üstesinden gelir. Şefkatlidir, karşısındaki kişileri rahatlatır. Rahatlarken zaman dursun ister insan. Bir salise bile durmaz. Ama olsun! Vakit geldi. ‘’Yaşasın’’ diyor bedenim. Ruhum ‘’hadi oradan’’ diyor. Haklı hazan vakti geldiğinde durulur insan. Yapraklarımı döküyorum. Yaz, yaz hayırdır.  Ne vakti? Kelimelerim yenilik istedi fena mı? Hayır da! Tamam, o zaman devam edeyim. Ayrılıktı. Hüzündü. Yeter artık! Şefkat. Mutluluk. Umut. Sevgi? ‘’Hayır’’, o yok burada. ‘’Aşktan gelen’’ sevgi aklıma geliyor. ‘’Uzak dursun’’ benden diyenlerde vardır. Sayıp bizi doğru tarafa çekmek için. Sokak, sokak! Gezmememiz için. ‘’Kaybolmak iyidir’’ diyor kalbim. Kaderini değiştirirsin. Farklı yollar seçerek. ‘’Yaşasın değişim başlasın’’ diyor ruhum. Gişeyi getirmedim. Hayatım değişti. Daha fazla yazdım. Kelimeler yeni kişilere kapılarını açtı. Peki ‘’yalnızlığın’’? Unutamaz ruh onu neden mi? İkizini arar insan. Beden, ruh ikisi de. Doğanın kanunu budur çünkü. Birini ister yanında. Hain insan. Ruh, beden. Tahammülü yoktur onun için yalnızlığa. ‘’Neden ben’’ der. Yakarır ölümü beklemek istemez bazen. Haklı ya da haksız o an doğruyu bulmuştur. Olaylar üzerine bunun için geliyordur. Yalnızlığı kaldıramadığı için. Yanında biri olsa yapacaktır. Ama yalnızdır yalındır. Zararlara açıktır. İster karşı taraf olsun. İster kendi. Ağlamak? Göz pınarlarını yeniliyormuş. İnsanı gençleştiriyormuş. Haklı olabilirler! Ancak baş ağrısı neden o zaman? 

Kara İnci