00 04 Kısım
İnsanlık ne kadar sert olsa da buna muhtaçtır...
Siz diye başladım diğer ucu yanığa!
Kızma bana ama sen olmasaydın? Yok olacaktı kelimeler. Öyle olsaydı, bende kendime zarar verirdim! Ters dönemeç bu olsa gerek beni kelimelerden mahrum bırakmadın sağ ol
Bir de bir hafta önce; destandaki Leyla gibi, bir hayat yazıyordum güncem de! Ama işte hayat bu, bir an ne olacağı belli olmuyor? Hiç yazmamayı diledim! Her şeyi, benim suçum gördüm. Her dönemeç sertlidir hayat beni bırakmadı bende bırakmadım ama? Yazamıyordum işte! Bir şekilde buldum senin kelimeleri.
Ördüğüm bu duvara kimse giremiyordu. Körelmiş sevinçler, acıları yok sayamıyordu. Karakterlerinde öyle ama? ''Bak senin gibi bir kız kanıtlanmayı bekliyor'' dedim, kendi kendime. Gerçekleri onunda acı ama? ''Kalabalığı çok'' dedim. Kendini unuturdu insan kalabalıkta. Ancak geceleri yalnızdır kişiliğiyle.
Demek istediğim bir hafta buydu! Ucu yanık mektupta bitti Suç varsa, hak arayanda vardır. Susuyorum! Dua ediyorum, seni sana bıraksın. Tek söz edersem, bir sonraki geliyor... Elveda da; yalıyorsun, yaşıyor Turna! Başlangıç gerek, hayata. Hiç kimse; birey bile, olma. Unutmak zor, ama? Zaman üzerimden, geçecektir. Ellerinden kurtuldum. ''Haram olsun değil ama, helal olsun'' dedim! İsyan etsem, ne fayda? Beni; karanlığında da, aydınlığında da istemeyen insanlar vardı. Unutma; hatırla, acı çek!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder