’’Konuşma benimle, görme beni. Tamam, mı? Senden kaçmama izin ver. Sana karşı açık olmayayım.Ne olur, sus bir kere. Dinleme beni. Girme, ya da sana selam vermemi, engelle. Zamanın ötesinde olayım. Durayım mı? Tam, ortada! Sonunu getirmeden, sayende üç sene psikolojisi başladı. Teşekkürler sayende, kendimi değiştirebileceğim. Şimdi diyebildiğim, için kızgınım kendime.Yıllar önce demeliydim bunları sana sevgili. Yenilmedim sana ama yara aldım. ‘’Sızım sızım, sızlayan bir yara, ama o yara bana; mutluluk verdi.’’ Tamam, önceleri şiir yazardım falan. Ama deneme yazmaya seninle başladım. Kendime isyan niteliğinde,tamam, yanlış, ama cezasını sensizlikle çekeceğimi nereden bilebilirdim. Şimdi aklıma geldi. Ben mutluluğu, aramak için yazıyormuşum sana. ‘’Hem ne olacak ki;diğer herkes görse utanılacak ne var ki bunda.’’ Değil mi Biraz cesur davranayım. Biliyor musun? Aslında seni çağırıyor muşum. Seni istiyormuşum hayattan. Nasıl mı? ‘’Şöyle; seri denemelerle, değil mi ki? Hayat istiyorum,onu bana ver, onu mutlu olayım. Neredesin sen? Sonunda geldin, demiş gibiyim. Ama o an aklımda başka konular vardı. Nedense başka nedenler vardı. Ya da öyle sanıyordum. Tek sebep bencilliğim imiş. Tamam, anladım seni, ben uzak tutuyormuşum. Ama anla ne olur? Halen; bu duygu, davranış, algıya alışamadım.
Kara İnci
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder